Sælir félagar
Þetta sumarið er ég búinn að vera hálfgerður félagsskítur, hef annaðhvort ekki nennt að mæta í hjólatúra, eða hreinlega ekki átt heimangengt.
Það sem hefur haldið í mér (hjóla)lífinu er að lesa pistlana hans Óla Bruna og sá nýjasti er ansi skondinn. Vonandi verður framhald á þessum skrifum, enda oft arfagóðir pistlar, þó einni tegund sé gert hærra undir höfði en öðrum; en ef enginn hrósar heimsveldinu, hvar væri það statt ?
Óli spyr hvernig vatnið hafi getað komist innundir gallann, sem var að mestu leyti þurr og þá hvarflar að manni hvort hann hafi kúplað í sundur þegar Bretinn rann niður Kambana, hallað sér fram, eins og í kappakstri, og hjólið náð svo yfirgengilegum hraða að vatnið hafi hreinlega náð að leka niður um hálsmálið hjá honum ? Maður spyr sig...
Kveðjur frá uppsprettu lognsins á Kjalarnesi